Mâniler hakkında minik bir bilgi vereyim önce. Sonra da mânilere geçeyim: Başta aşk olmak üzere hemen her konuda yazılabilen bir halk edebiyatı nazım türüdür.Anonim halk edebiyatında en küçük nazım biçimidir Çoğunlukla 7 heceli dört dizelik bir bend'den meydana gelir. Ama dizeleri 4-5-8-10-14 heceli kalıplarla söylenmiş maniler de vardır. Birinci, ikinci dördüncü dizeler birbirleriyle kafiyeli, üçüncü dize serbesttir.Şimdilerde ne kadar kullanılmasa da eskiden sevgililer birbirlerine mânilerle kur yaparlarmış. Nenelerimiz, dedelerimiz torunlarına mâniler söylerlermiş. En çok da Ramazan aylarında davulcular sahura kaldırırken mâniler dizerlermiş. Aslında benim memleketimde 3 yıl öncesine kadar vardı. Dedemlerin evin kapısında özellikle gelip daha bi güçlü vururdu davulcu davuluna. Hatırlıyorum da mâninin sonunda deli gibi bağırırdı
-Hadi Yusuf emmii! Uyan! diye.
Dedem de pencereyi açıp harçlığını verirdi :)
Güzel geleneklerimizdendi mâniler ama bu da yok olmaya yüz tuttu malesef :(
Sevdiğim manilerden paylaşmak istiyorum. Öncelikle Blogumuzun ismiyle şahsına münhasır bir mâni ile başlıyoruz :)
Hoşafın suyu boldur,
Bir kepçe daha doldur,
Sahurda köfte varmış,
Ne olur erken kaldır
Davulumun ipi kaytan,
Kalmadı sırtıma mintan,
Virin ağalar bahşişim,
Alayım sırtıma mintan
Eski cami direk ister
Söylemeye yürek ister
Benim karnım tok ama
Arkadaşımın canı börek ister
Ne uyursun ne uyursun,Bu uykudan ne bulursun,
Al aptesti kıl namazı
Cenneti alayı bulursun
Onbir ayın sultanı,
Kıymetlidir her ânı,
Süslersin şu cihânı,
Hoşgeldin yâ Ramazan!
0 yorum:
Yorum Gönder